آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی!

ظاهرا قرار است همین روزها، همانند همه ی روزهای منتهی به انتخابات، جلسه ای تشکیل بشود و از آن ساز و کار وحدت و رسیدن به «ایده» و گزینه «واحد» استخراج شود. خوب الحمدلله! اما فارغ از همه ی بحث های سیاسی، یک سوال جدی ذهنم را به خود مشغول کرده است؛ واقعا عقلای اصولگرا، با چه استدلال و عقلانیتی، مجددا به این نتیجه رسیده اند که این دور هم نشستن ها و وحدت های فست فودی دم انتخابات، می تواند مشکلات کشور را حل کند و یا حتی پیروزی های سیاسی را به همراه داشته باشد؟

برای رد «ایده واحد» و اینجور حرفها، زیاد نیازی به استدلال نیست. اولا که سال ۹۲ نتیجه ی دورهم نشینی ها، این شد که به جز یک نفر، کسی کنار نرفت و ایده ی ائتلاف ۲+۱ منهای مردم، مساوی شد با شکست. سال ۹۴ هم مجددا دور هم نشستند و وحدت کردند و نهایتا فریده اولاد قباد، از سرلیست اصولگرایان در تهران بیشتر رای آورد و در نتیجه سی – هیچ باختند.

برای ایده «گزینه واحد» هم مجددا مجبوریم خاطرات انتخابات ۹۲ را به دوستانمان یادآوری کنیم. بزرگواری نقل می کرد که پس از اتمام انتخابات ریاست جمهوری، نزد یکی از اعضای ائتلاف ۲+۱ رفتم و از او درباره ی جلسات این سه نامزد، درخصوص برنامه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و …  سوال کردم. آن نامزد با همان صداقت مثال زدنی، لبخندی زد و با ذکر یک قسم گفت: ما حتی یک جلسه هم در خصوص اینگونه مسائل با هم صحبت نکرده ایم!

بر همین مبنا یک سوال در ذهن باقی می ماند؛ اگر این افراد درباره ی حل مسائل اصلی کشور صحبت نمی کنند، پس بر چه مبنایی وحدت می کنند؟ آیا دیالوگ ماندگار قالیباف خطاب به ولایتی که گفت: ” وقتی شما (دکتر ولایتی) با میتران قهوه می خوردید، ما در جبهه موشک می خوردیم و … “  می تواند گزاره ای باشد بر تایید این مطلب که، این افراد با وجود اختلافات جدی، تنها بر مبنای ساز و کارهای سیاسی برای رسیدن به قدرت با هم وحدت کرده بودند و برای همین نتوانستند نظر مردم را جلب کنند؟

حال فرض کنیم اصلا ایده «گزینه واحد» جواب بدهد و حتی گزینه واحد رئیس جمهور بشود؛ ثم ماذا؟ آیا ایده ی واحدی برای حل مشکلات کشور وجود دارد؟ آیا به همان اندازه که درباره ی ساز و کار سیاسی فکر کرده اند، درباره ی سازو کار اداره ی کشور هم اندیشیده اند؟ تا به امروز حتی یک نشانه ی کوچک از ارائه ی چنین ایده ای به چشم نمی خورد و تئوریسین های وحدت، حتی یک جلسه هم  راجع به اینگونه مسائل برگزار نکرده اند، کما اینکه در سال ۹۲ اعضای ائتلاف ۲+۱ تازه در مناظرات یادشان افتاده بود که با هم اختلاف دارند و شروع به یقه کشی کردند.

همان هایی که در انتخابات ۹۲ و ۹۴ درباره مسائل اصلی کشور فکر نکرده بودند، قطعا در انتخابات ۹۶ هم فکری نخواهند کرد. برای همین هم صبح تا شب بر طبل وحدت می کوبند، اما یکبار نمی گویند که چگونه می خواهند کشور را اداره کنند! به قول معروف آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی!

علی جعفری